Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/22

— 18 —

 — Nie, nie... — zaprzeczała lękliwie, kryjąc twarz w cieniu kornetu.
 Uśmiechnął się dobrotliwie.
 — I ja umrę o świcie... — poruszał ustami i nasłuchiwał w ciszy, w której szeleściły cichutko drzewa za oknami, i słuchał szmerów nocy i jakichś słabych, ledwie odczuwanych stąpań czyichś...
 — Ktoś chodzi po podwórzu!
 — Niema tam nikogo.
 — A jednak śmierć nie jest snem nieprzespanym, nie — powiedział głośno i usiadł na łóżku. — Nie można uznawać Przyczyny i mieć ją za głupią. Żarna mogą być tylko symbolem życia... Prawda, siostro?
 — Tak, tak...
 — Czy siostra żyła już kiedy?
 Spojrzała na niego litościwie.
 — Mnie się zdaje, że dużo jest dusz przychodzących za wcześnie, jak kwiaty złudzone ciepłą godziną marca... nierozwinięte pąki przysypie śnieg... może przetrwają i zakwitną o prawdziwej wiośnie, w drugiem życiu, ale więcej marznie na śmierć wieczną, nim się dowie, że żyją... Prawda, siostro?
 — Tak... tak...