Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/221

— 217 —

o! — lamentowała, rwąc włosy i zanosząc się od płaczu.
 A wtórowały jej te pacierze i modlitwy, i westchnienia kobiet, klęczących dokoła mogiłki zasypywanej i szum brzóz zielonych, stojących dokoła w białych, żałobnych koszulach, i ten głuchy jęk trumienki z pod padającej na nią ziemi, i ten deszcz, co siekł nieskończonemi włóknami, i to szaro zielonawe rozdeszczone powietrze.
 A że deszcz się wzmagał, szybko się załatwili i poszli.
 A na drodze, tak w połowie drogi, Winciorkowa spotkała sołtysa, który zawrócił i szedł z nią do domu.
 — Byłem u was, ale mnie powiedzieli, żeście poszli na pogrzeb.
 — Stamtąd idziemy, chowaliśmy dzieciaka Tekli, wiecie?
 — A niechta marnieje, to złodziejskie nasienie!
 — Hale! Hale!
 Nie śmiała mu się przeciwiać.
 — A ja do was wedle tego gruntu... — zaczął cicho i wolno.
 — Jakiego gruntu? — zakłopotała się nieco.
 — Waszego. Kupiłbym... A że krześcijan też