Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/229

— 225 —

trafił widłami pod rządcowe żebra, to i co? Mógł mu dziewuchy do stodoły nie ciągać.
 — Powinien teraz rządcy zapłacić za siebie i za wszystkich, a to mnie złapał w lesie z siekierą i zaraz do sądu. Zapłaciłem 15 rubli! A co uciąłem, chojaczka kiej ręka! Żebyś, ścierwo, Boga przy skonaniu nie oglądał!
 — Ja tam nie Judasz, cobym go wydawał.
 — To raz, a potem to onby darował, co?
 — Przecie, żeby nie darował, zawzięta jucha.
 — Bez dwa roki siedział w kreminale, to on już praktyk!
 — Przecie, z takim to trza kiej z jajkiem...
 Tak wieś mówiła o nim, a on jakby wiedział, że nikt się nie ośmieli go wydać, pokazywał się we wsi coraz częściej, aż raz na środku drogi spotkał się z sołtysem.
 Wilcza twarz sołtysa ściągnęła się jak do kąsania, rzucił się do Jaśka.
 — Te, kundlu! nie ruchaj, bo ci kulasy poprzetrącam! — mruknął Jasiek.
 — Złodziej! Łapać! Chłopcy, dawać postronki! Łapać go! — krzyczał rozwścieklony, ale nikt mu nie spieszył z pomocą, wszyscy pochowali się za węgły.
 — Sołtysie, idźcie sobie swoją drogą, nie zaczepiajcie — prosił chłopak.