Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/233

— 229 —

 — Dał ci mi Pan Jezus pociechę, dał!
 — A gibki w sobie, jak i mało która dziewucha! — Mówiła Tekla z zapałem.
 — Juści, gibki on ten dzieciak mój kochany, gibki...
 — A jak popatrzy na którą, to juże nogami przebierają, jak te źrebice...
 — Ale! nie przebierałyby... chłopak kiej malowanie...
 — Obetrze się o człowieka, to aże cosia mroczy i skóra cierpnie...
 — Niema takiego drugiego, niema! — wykrzyknęła z dumą stara.
 — Oj, niema takiego... niema!... — szepnęła ciszej Tekla i umilkła, opuściła głowę, aby ukryć twarz rozpaloną i oczy rozgorzałe. A bo ona wiedziała, co się z nią działo od czasu, jak zobaczyła Jaśka po wyzdrowieniu?
 Siedziały w milczeniu, zajęte myślami o nim, aż on wszedł do izby.
 — Chłopaku, co ty robisz! w biały dzień się pokazujesz!
 — Cichocie, matko, nic mi nie będzie.
 — A to sołtys dzień i noc wypatruje cię tylko, jak ten jastrząb.
 — Niech przyjdzie mnie wziąć!
 — Sam on nie przyjdzie, a z całą wsią...