Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/234

— 230 —

 — Z całą wsią! — wykrzyknął zapamiętale. — Niech przyjdą, niech mnie bierą... niech mnie wydadzą... aby kamienia na kamieniu we wsibym nie zostawił. Aż poczerwieniał ze wzruszenia.
 — Jasiek! Niech cię Bóg broni. Jasiek! — uspokajała matka.
 — Cała wieś, to jak te psy wściekłe, aby ino człowieka zagryźć! — szepnęła Tekla.
 — Nie powiadajcie byle czego! — burknął na nią ostro i zabrał się do miski, którą matka przed nim postawiła.
 A Tekla nie rzekła nic, tylko patrzyła długo na tę głowę, okrytą gęstą, bujną czupryną, spadającą mu aż na czoło, które ruchem stałym odrzucał na bok, na tę twarz rumianą, pełną sił i młodości, na ten długi nos, jakby ze sznura upleciony, na te modre oczy połyskliwe, na te czerwone, pełne usta, po za któremi połyskiwały białe, drobne i ostre jak u psa zęby, na te brwi czarniawe, kieby węglikiem umalowane, na te bary rozrośnięte — patrzała... patrzała... patrzała... i dusza jej napełniła się dziwną słodkością i boleniem, wszystka krew zbiegła jej do serca, a wszystkie łzy cisnęły się do oczów, aż w końcu wytrzymać nie mogła, porwała się gwałtowniej i uciekła z izby.