Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/235

— 231 —

 — Bąk ich jakiś ukąsił! — zauważył jedząc i spoglądając w okna naprzemian.
 — To po dziecku tak ją jeszcze ciska. Kiedy jedziemy? — zapytała ciszej.
 — W niedzielę. Już ja czekał Herszlika nie będę. Kto inny przeprowadzi.
 — Loboga, w niedzielę, to już za dwa dni!
 — Pojutrze.
 — Jezu mój miłościwy. Już w niedzielę! — i płakać zaczęła.
 — Nie bójcie się, matko, przecież razem i z Nastką pojedziemy, pieniądze mamy, to co nam może źle być. Nie frasujcie sobie ano głowy po próżnicy... Gospodynią wy tam będziecie na włókach, nie na morgach!
 — I to już w niedzielę trza iść? — pytała, nie wierząc jeszcze sobie.
 — W niedzielę z wieczora, przyjdzie szwarcownik i powiedzie nas...
 Stara jak mogła tłumiła płacz, ale mimo to całe sznury łez toczyły się po jej twarzy i lęk pełen żalu rozrywał jej serce.
 I on nie mógł spokojnie usiedzieć i patrzeć na matkę, zjadł z miski, wziął chleba w kieszeń i poszedł.
 Włóczył się jak pies bezpański po polach