Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/239

— 235 —

 Odwróciła się nieco i wyciągnęła z za stanika krzyżyk na czarnej tasiemce.
 — Niech jej Pan Jezus da co dobre.
 — I dała mi pani tę książeczkę, tu pono stoi wypisane wszystko: którędy i gdzie jechać, wiele płacić, i do kogo w tej Jameryce iść... wszystko... a tu jest także malowanie już tak zrobione, że tam jest każda woda, i góra każda, i drogi... Pani mi wszystko pokazywała i uczyła. Wręczyła mu mapę i książeczkę, schował ją do kieszeni i rzekł:
 — Obejrzę sobie potem.
 — A znasz się to na tem?
 — Hola, bo mnie to ksiądz mało lachą smarował, jak mnie uczył! a potem to i uczyli mnie tam... nie mógł wykrztusić słowa: Więzienie.
 Od dworu rozległ się głos jakiś, wołający: Nastuś!
 — Już polecę, bo ino wypadłam po agrest dla kucharza...
 — A pamiętaj! Ino świt, o drugich kurach. Wszystko ostaw, weź tylko na siebie, co masz najlepsze, nie żałuj, już ja ci kupię lepsze... Przychodź do matki.
 — O samem świtaniu! Ano koszule to zabierę, i tę spódnice, co od pani, i tę chustkę