Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/252

— 248 —

szepnął z mściwością i nie mogąc już na czworakach, chyłkiem biegł, przyśpieszał kroku...
 Krzyk ogromny rozległ się nad wsią i biegł po polach... za nim...
 — Gore! gore! gore!...
 Do lasu było już niedaleko, więc się wyprostował i nie ukrywając już, biegł śpiesznie...
 Już widział czerwone pnie sosen, zieleń liści, już wionął na niego uroczysty, jakby kościelny chłód lasów, pełen głębokich szumów.
 Jeszcze chwilę, a będzie wolny zupełnie, wolny i nasycony zemstą...
 Zadrżał nagle i przystanął.
 Dzwony zaczęły bić głucho, ponuro, na trwogę...
 Odwrócił się i aż krzyknął mimowoli.
 Pół wsi stało w ogniu.
 — Popamiętacie mnie! Popa... nie skończył, jakaś groza straszna targnęła go za serce, słowa zamarły mu w gardle, z rozszerzonych źrenic wyjrzał strach, przerażenie... zdumienie okropne.
 — Wieś w ogniu! cała wieś! — zaskowyczał sinemi wargami — Jezus! Jezus!
 Zaczął uciekać, ale nagle odwrócił się znów do ognia.
 Dzwony biły wciąż, biły potężnie, rozpacznie,