Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/254

— 250 —

narzędzi, nie było wody, nie było rąk, nikt nie miał przytomności, a przytem połowa męzka ludności wyszła na obławę za Winciorkiem, a kobiety były w kościele na nieszporach. A gdy się zbiegli, nie było już mowy o ratunku. Pół wsi płonęło.
 Dzwony huczały żałośniej, a ksiądz wyszedł z kościoła z monstrancyą, pod baldachimem, w otoczeniu świec zapalonych, dzwonków jęczących, ludu zrozpaczonego — i szedł środkiem wsi.
 «Święty Boże!»
 Buchnęło jak wulkan z piersi nieszczęsnych:
 — Święty a nieśmiertelny! Zmiłuj się nad nami!
 Skowyczały serca i szli zbitą gęstwią pomiędzy ścianami ognia, w zgiełku padających ścian, w deszczu ognistych żagwi i iskier, w chaosie szumów, świstów i syków żywiołu — który tarzał się po wsi, podnosił tysiączne, rozwichrzone łby do słońca, zapadał we wnętrzu chałup i z wściekłością pożerał i tratował wszystko...
 — Od powietrza, głodu, ognia i wojny! — intonował ksiądz uroczystym głosem, a łzy lały mu się strumieniem po twarzy. Dzwony wciąż huczały mocno... posępnie.