Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/255

— 251 —

 A lud cały w krzyku, w obłąkaniu, w męce, wył setkami głosów:
 Zachowaj nas Panie!
 Procesya obchodziła teraz wieś dookoła, szła ogrodami.
 Wójt i pisarz zaczęli też organizować jakiś ratunek.
 — Kto podpalił?
 — Winciorek! Winciorek!
 Widziano przecież jak się zapaliła stodoła tam, gdzie się schował.
 — Winciorek! Podpalacz! Dawać go! — rozległ się taki krzyk, że ogłuszył na chwilę śpiewy procesyi.
 Zemstą zawrzały wszystkie dusze, straszną zemstą.
 — Szukać go, łapać! zabić! — wołano ze wszystkich stron.
 Ale nikt nie wiedział, gdzie on jest.
 Cała gromada rozwścieczonych, oszalałych rzuciła się do jego domu, za wodę, gdzie nie groziło niebezpieczeństwo.
 Na progu siedziała Tekla i na widok chłopów biegnących, podniosła się, jak widmo, pochwyciła jakiś kołek i wrzeszczała obłąkana:
 — Nie dom! nie dom! nie dom!