Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/256

— 252 —

 Za nią, z wnętrza domu, ukazała się wysoka postać Jaśka...
 — Jest! Jest. Dawać go! — wrzasnął tłum.
 Rzucili się na dom, w mgnieniu oka rozturbowali Teklę, bo jak suka broniła przystępu do drzwi, ale Jasiek jakimś ostatnim ruchem przytomności skoczył na górę, pod dach i zrzucił za sobą drabinę.
 — Spalić, spalić! — zaryczano.
 Zamknięto drzwi, pozabijano kołkami, podparli okna deskami, zawalili wyjścia płotami, czem kto mógł, i podpalili dom ze wszystkich stron — otoczyli go dokoła i czekali...
 Słomiany dach zajął się prędko, a w parę minut był już cały dom w ogniu, w kłębach dymów.
 Jasiek teraz dopiero oprzytomniał, gdy się dach przepalał i na głowę zaczęły się lać strugi ognia, skoczył do szczytu, wybił deskę i runął na dół, prawie na ręce pilnujących chłopów.
 Już się nie podniósł, bo kilkadziesiąt nóg, rąk i kijów spadło na niego.
 — W ogień go! Za krzywdę naszą! W ogień! — wrzeszczeli.
 Kilkanaście rąk pochwyciło go za nogi i głowę, rozkołysali i jak tłumok rzucili na dach.
 Dach się zapadł i buchnął ognistym tumanem skier.