Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/26

— 22 —

 Przerwał, bo dalekie, głuche uderzenie zegaru płynęło z ciemności.
 — Która godzina?
 — Druga.
 — Noc już blednie, świt już idzie... prawda?
 — Nie widzę różnicy, ciemno jest jak było — powiedziała śpiesznie.
 Milczenie zaległo.
 Ona zapatrzyła się w bolesną, przemęczoną twarz Chrystusa, a on wpił się oczyma w ciemność i śledził ją badawczo; z ciężkich opon cieniów już zwolna wyłaniały się potwornie bezkształtne grupy drzew i ledwie wyczute kontury domów, świt był jeszcze daleko, ale już niepostrzeżenie wsączał pierwsze brzaski w ciemności ziemi, pełzał wśród chmur bezwładnie zwalonych na siebie i obrzeżał ją łzawą jasnością.
 — ...I uśmiechnie się do nich siostra! — szeptał znowu, przenosząc oczy na jej twarz: — takim dobrym, słonecznym uśmiechem. Dzieci trzeba kochać, trzeba je brać na ręce, pieścić, przytulać, całować... one żyją miłością. Ucałuje je siostra?...
 — Zrobię wszystko, wszystko.
 — Mnie nikt nie kochał — dodał szeptem.