Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/32

— 28 —

w przestrzeniach, już się chwiał na krawędziach nocy i zielonemi oczami troski obejmował ziemię...
 Cicho było.
 Modlitwy pana Pliszki szemrały jak młode liście brzóz, a z domów zgubionych w ciemnościach, z rynien niewidzialnych, opadały ciężkie krople rosy i biły w dach domku; biły monotonnie, bezustannie... usypiająco...
 Pan Pliszka kończył pacierze i mocno bił się w piersi.
 — Kruczek!
 Pies cicho przybiegł z głębi ciemnej izby i wskoczył na parapet okna.
 — Klęknij durniu! Służ! Patrz tam! Tam jest, durniu, Pan twojego pana, rozumiesz?
 Kruczek zawarczał, usiadł na ogonie, oparł się grzbietem o fuksye i bezmyślnie patrzył w ciemność.
 — Nie oszukuj Pana Boga! Mądrala! będzie się podpierał!
 Ale Kruczek już nie słuchał pana Pliszki, zeskoczył na podwórze i szczekał pod bramą.
 — Ciemnem i głupiem zwierzęciem tylko zostaniesz! — mruknął z goryczą, wynosząc zegarek do okna. Zdumiał się, bo była dopiero czwarta; nigdy się tak wcześnie nie budził.