Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/33

— 29 —

 — Chory jestem, czy co?... Półtorej godziny do fabryki!
 Położył się cicho na łóżko, aby nikogo nie budzić i leżał dosyć długo, z drugiej izby rozlegało się donośne chrapanie kilku śpiących, a od trzeciej, maleńkiej, dochodził częsty kaszel...
 — Buty ma dziurawe i kaszle! — pomyślał i wstał, bo świt już zaglądał w okno i rozbielał wnętrze izdebki.
 A w przestrzeniach wrzał cichy a śmiertelny bój z dniem zwycięzkim. Pan Pliszka siedział w oknie i machinalnie przesuwał ziarna różańca, machinalnie powtarzał pacierz i nasłuchiwał...
 Jaskółki zaczęły słodko szczebiotać nad oknem, jakby modlitwę do zórz coraz jaśniejszych, i do dnia...
 Ziemia jakby się prężyła ze snu, a sadzawki fabryczne, niby oczy pokryte pasmami mglistych bielm, otwierały powieki zmroków i patrzyły sennie po przez rzęsy topoli pochylonych nad niemi.
 Czerwone mury fabryk ociekały rosą i drgały w brzaskach jakby dreszczem przebudzania. Długie szyje kominów fabrycznych, niby żórawie czuwające nad stadem dachów, wyciągały