Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/47

— 43 —

wała się aż do tamtych czasów... do czasów młodości... do czasów dzieciństwa... pasania bydła... aż tam... na dno i początek życia.
 I teraz dopiero, w tej chwili, przypomniał sobie, że miał kiedyś młodość, wieś swoją, rodzinę swoją... życie inne...
 — Chamy! Po co oni jadą na wieś! — myślał z coraz większą irytacyą i jak od psów złych bronił się od wspomnień, które wyłaziły z ciemnych szczelin mózgu i obsiadały go coraz większą ciżbą.
 Pan Pliszka pierwszy raz od lat dwudziestu źle dzisiaj robił.
 Nie słyszał sygnałów, mylił się w piętrach, a często przejeżdżał, nie zabierał niczego i ginął w przepaściach swojej studni, powstawało z tego ogólne zamięszanie, towary się spóźniały, niektóre maszyny musiały czekać na robotę, zwróciło to uwagę powszechną.
 W sobotę, przy wypłacie wymówił mu to kasyer.
 — Pliszka, płacicie karę za nieporządki i opóźnianie!
 Pan Pliszka rzucił się, jak piorunem uderzony, a potem wybuchnął:
 — Ja płacę karę, ja! Dwadzieścia lat jestem