Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/54

— 50 —

dę... aha!... tak... i gdzie? — przesunął ręką po oczach wilgotnych.
 — Sam jeden człowiek, jak ten... ten Kruczek... Chamy psiakrew! Letnich mieszkań im potrzeba.
 Miał już w sobie cały pożar tęsknoty i całe morze goryczy...
 Nazajutrz wstał późno, tak późno, że już nie było pani Radzikowej, a jasne, wesołe słońce zalewało jego izbę.
 Oprzytomniał rychło i gdy sobie przypomniał dzień wczorajszy, to mu przedewszystkiem przyszła na myśl kara, jaką kazał mu zapłacić pan Demehl.
 — Kruczek! — zawołał ostro na psa.
 Kruczek przeciągał się leniwie, ale patrzył na pana.
 Pan Pliszka powiesił na drzwiach, stary, poszarpany kożuch.
 — Kruczek, twój pan zapłacił karę, słyszysz? Kruczek, pan Demehl! Kruczek weź pana Demehla! Weź, huzia go! gryź go... weź!... nie daj swojego pana, nie daj! Krzyczał i aż zachrypł z gniewu i zawziętości, złapał kij, bił w kożuch, a Kruczek szczekał zajadle, przyskakiwał i rwał zębami, gryzł, skowyczał, rzucał się na kożuch, jakby na rzeczywistego nie-