Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/57

— 53 —

 — Pliszka, pokornie się melduję panu kapitanowi.
 — Hę? A Pliszka, cóż tam?
 — Wszystko w porządku.
 — Ba? a, w porządku? to dobrze mój chłopcze, dobrze. Wyczyść-no mi buty i daj jeść moim smykom! — co?...
 Pan Pliszka z przyjemnością czyścił kapitanowe buty i karmił ptaki, które krzykiem i świegotem zapełniały pokój, bo ich było kilkanaście klatek porozwieszanych po ścianach.
 — Ożeniłeś się chłopcze, co? — pytał kapitan, skrobiąc twarz brzytwą.
 — Nie, pokornie melduję.
 — Co? a nie, dobrze, bo w pochodzie baby na nic, rozumiesz?
 — Rozumiem! — odrzekł krótko, salutując.
 — Co? a, rozumiesz, dobrze.
 Zaczął gwizdać pan kapitan, ostrząc na pasku brzytwę, odpowiedziały mu zaraz chóralnie ptaki i powstał taki pisk, że aż Kruczek zaszczekał w sieni.
 — Psiakrew! — zaklął pan Pliszka przez zaciśnięte zęby.
 — Co?... — zawołał prędko kapitan, odwracając się do niego.
 — Powiedziałem: psiakrew panie kapitanie.