Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/74

— 70 —

czekał wieczoru, nie miał odwagi odchodzić w dzień.
 Nie zwierzył się z tym planem nikomu.
 I w nocy, gdy już w izbach wszyscy spali, wstał po cichu z łóżka, spakował w tłumok rzeczy i czekał tylko świtu, bo pociąg odchodził rano.
 Kruczek niespokojnie obwąchiwał tłumok i patrzył mu w oczy.
 — W świat pójdziemy, do swoich, w świat! — powiedział mu cicho.
 Pan Pliszka siedział w oknie, pomiędzy rozkwitłemi fuksyami, czekał świtu, a patrzył na fabrykę, która olbrzymią, czarną plamą leżała w szarej, smutnej nocy.
 Deszcz mżył drobny i ciepły.
 — Jutro już tam będę! — myślał pan Pliszka i serce zrywało mu się z szalonej radości.
 Cień fabryk jakby zolbrzymiał i jakby pękł i rozlewał się szeroko — na świat cały.
 Pana Pliszkę noga zaczęła boleć dokuczliwie.
 Przymknął oczy, bo kominy fabryki wychyliły się z ciemności i były tak blizko, tuż nad nim, jakby się pochylały... jakby chciały go chwytać.
 — Winda!
 Drgnął gwałtownie, ten krzyk rozległ się