Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/87

— 83 —

mu się teraz jeszcze srożej. Obmacał kieszenie drobiazgowo i nie znalazłszy ani grosza, skulił się tylko i bezmyślnie zapatrzył w garnek i w czerwone płomyki ognia.
 — Chce się wam jeść, co? — zagadnęła baba po chwili.
 — I... zdziebko mi ta w brzuchu kruczy...
 — Kto to? — zapytał dziad pocichu kobiety.
 — Nie bój się, nie da ci złotówki, abo i grosika... — mruknęła złośliwie...
 — Gospodarz?
 — Taki, jak i ty, ze świata! — szepnęła, zdejmując garnek z denarka.
 — Ino ludzie dobre są ze świata... zwierz, abo druga świnia ze chliwa... Hę?... — szturgnął Jaśka kijem.
 — Prawda, prawda — odpowiedział chłopak bezmyślnie.
 — Coś macie na wątpiach, tak miarkuję... — szepnął dziad po chwili.
 — A bogać tam nie mam...
 — Pan Jezus zawżdy mawiał: jakeś głodny — jedz; jakeś spragniony — napij się, a jakeś cierzpiący — nie gadaj!
 Jasiek podniósł znękane, pełne łez oczy na dziada.
 — Zjedzcie ździebko, dziadoska to potrawa,