Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/96

— 92 —

 — ...Błogosławionaś Ty między niewiastami — odpowiedziała gromada, wysuwając się na środek.
 Wszyscy poklękli, zerwały się ciche płacze, głowy się pochyliły, a serca z największą wiarą i pokorą oddawały się modlitwie. Gorący wiew ufności rozpalił przygasłe oczy i wynędzniałe szare twarze ludzi, prostował przygięte ramiona i tak wzmacniał, że wstawali od pacierza silni, niezmożeni...
 — Herszlik! Herszlik! — wołali na żyda, który znikł w alkierzu.
 Było im pilno iść w ten świat nieznany, tak straszny przez to, a tak pociągający.
 Było im pilno brać się za bary z nową dolą, a uciekać od starej.
 Herszlik wyszedł, uzbrojony w ślepą latarkę, porachował ludzi, kazał się im ustawić w pary, otworzył drzwi i ruszyli — jak widmowy zastęp nędzy, jak sznur cieniów, okrytych w łachmany, przygarbionych ciężarem tego jutra, do którego szli z mocą nadziei...
 Przepadli zaraz w ciemnościach i deszczu.
 Tylko w mrokach nocy i rozkołysanych drzew błysnęło na chwilę światło przewodnika, a z szumem lasów, z poświstem wichrów, z ciemności tej nocy strasznej, dobiegł jękliwy, przełzawiony