Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/101

 Umilkła nagle i zachwiała się, trupia bladość pokryła jej twarz i pot kroplisty.
 — Nie, nie zamrę, jakże, dzieci... szeptała ciężko i oglądać się zaczęła trwożnie, a ręką szukać kostura, jakby uciekać chciała.
 — Gdziem jest? — szeptała ledwie.
 — U dobrych ludzi, matko.
 — Polskieście wy ludzie, katolickie?
 — Tak, tak.
 — Chorzałam, czy co?
 I znowu się rozglądała nieprzytomnem, przekrwionem spojrzeniem.
 — Musieliście ustać, bo ludzie was znaleźli dodnia na drodze, pod krzyżem.
 — Tak, pomnę — juści... ale mi czas już do dzieci, czas... Pokażcie drogę do Częstochowy.
 Nie puściliśmy jej, bo już była w gorączce.
 — Odpocznę sobie z dzień jaki i pójdę.
 A że i wieczór się robił, bo zorze gasły zwolna i zmierzch letni, ciepły, przesiany gwiazdami, omroczył świat, wprowadzili ją do dworu i posadzili przy stole.
 Zaledwie tknęła potraw, herbatę tylko piła chciwie, i wciąż się rozglądała i nasłuchiwała podejrzliwie... a uspokojona rzucała się gwałtownie do nóg wszystkim i wołała:
 — Nie wydacie... do dzieci idę... a to im już na siódmy rok idzie... moskale, wiecie? uciekłam... Jędruś — chłopakowi, a Józia — dziewczynie... — i zapatrywała się gdzieś przed się i łzy płynęły