Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/11

 — Ale dlaczego?
 — Bo nie chcą być prawosławnymi! Rozumiecie, nie chcą!
 — Znaczy, uporstwujuszcze, co?
 — A tak! Czorty nie ludzie. Ale ja ich zmiękczę, że będą jak masło, no...
 — Spróbować można. Do protokółu ich przypędzili, co?
 — Tak, ja z nimi pogadam serdeczno, póproszę! — buchnął śmiechem.
 — To z parafii ojca Mikołaja Piotrowicza?
 — Właśnie czekam na niego, on mi pomoże.
 Rozmowa się urwała, bo przyszła służąca prosić na obiad.
 Naczelnik pożegnał przyjaciela, przeciągnął spracowane kości i poszedł do mieszkania na pierwsze piętro, ale jeszcze z korytarza spojrzał w podwórze; deszcz lał jak z cebra, żołnierze chronili się pod ścianami, a chłopi przemokli już do nitki, stali spokojnie, kolebiąc się tylko niekiedy.
 W jasnej, ciepłej jadalni, pełnej kwiatów, było kilka osób; pani naczelnikowa, dorosła córka, dwaj studenci w krótkich mundurach i ojciec Mikołaj Piotrowicz, chudy, wysoki, z długą, siwą brodą i rzadkimi włosami. Karafka z wódką poszła z rąk do rąk. Obiad płynął wesoło wśród rozmów i śmiechów. Studenci opowiadali jakieś pieprzne kawały, aż panna się rumieniła, mama odwracała twarz, a naczelnik z ojcem Mikołajem trzęśli się od śmiechu.