Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/117

zielonemi polami i przygłusza się zwolna wszystko. Czarna ściana lasu, stojącego nad szosą, mętnieje i zdaje się rozpłaszczać. Kontury drzew, wiosek, wzgórz odległych, zdają się rozpierzchać i zlewać w cieniach granatowych. Cisza zapada coraz głębsza, czasami tylko konie rżą i parskają przy wozach, jakiś głos pojedyńczy zabrzmi albo ostatnia zwrotka pieśni nabożnej zadźwięczy od stodół, lub skrzeczenie chóralne żab nadpłynie z łąk.
 Mgły zwolna osnuwają szarością zimną i posępną przestrzenie.
 Przyciszone, senne napoły szepty pacierzy snują się pomiędzy domami, jak błyski coraz bledsze, jak te ognie w chałupach coraz rzadsze, aż się wszystko rozprasza, przycisza, zatapia w nocy i odpocznieniu.
 W izbie gospodarzy świeci się jeszcze. Idę tam ogrzać się trochę; na słomie kilkanaście sióstr jedna koło drugiej są tak upakowane, że przewrócić się na drugi bok jest niemożebnością. Śpią już wszystkie.
 Niezmiernie gadatliwy ten podwarszawski naród: zasypują mnie bez końca pytaniami.
 — Pan z famieliją?
 — Nie, sam.
 — To i przez żuny?
 — Bez.
 — Że to kobita puściła w drogę pana samego?
 — Nie mam żony.
 — Ale?! — rzuca krótkie powątpiewanie gospodyni.
 — Naprawdę.