Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/14

przecinane szklistemi włóknami deszczu, słychać było różne głosy, gramofon skowyczał jeszcze niekiedy, czasem śmiech buchał wesoły, brzęczały szklanki i talerze rozstawiane, pojedyńcze słowa padały w mrok, to jakieś zarysy ludzkie majaczyły za opuszczonemi storami. Ale naród jakby nie widział co się dzieje dokoła, zaciskali pasy, zabijali zdrętwiałe ręce i tuląc się do siebie, gwarzyli z cicha.
 — Zadołowałeś to ziemniaki, co?
 — Jakże, mrozów czekał będę?
 — Kto tam moje krówsko wydoi, kto? — żaliła się jakaś stara.
 — Co tam udoje, ale co z nami zrobią? — jęczała druga.
 — A spierą i sztrofy każą jeszcze zapłacić, jak zawdy — mruknął któryś.
 — Jezus, Marya! — przeleciał cichy jęk.
 — Przeniesiem, a wiary nie odstąpim — rzekł spokojnie Hryciuk.
 — Nie! nie! nie! — buchnął szmer twardy, jak grad kamieni.
 — Dwadzieścia lat już cierpim — to i drugie tyle...
 Pomilkli nagle, bo na dole, w ciemnych oknach, zabłysły naraz światła, olbrzymi stary refektarz zamajaczył nizkiemi sklepieniami, jacyś ludzie się tam uwijali, słychać było ustawianie stołów i jakby brzęk żelaztwa. Hryciuk odwrócił się do gromady i rzekł spokojnie:
 — Bracia, niezadługo się już zacznie!