Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/15

 Sto serc zatrzepotało się trwożnie jak ptaki, lodowaty dreszcz przejął do szpiku, aż dusze mdlały w grozie oczekiwań, ale tem potężniej wparli się oczami w jego twarz, a on mówił ważnie, mówił święcie, mówił jakby w ostatniej godzinie konania.
 — Narodzie polski i katolicki, rzeknę ci, iż taka idzie godzina strasznej próby, iż któren się chce dać za wiarę i naród, niechaj się gotuje, niechaj pacierze mówi, a mocy nabiera...
 Ciche łkania zaczęły kwilić dokoła.
 — Nie płaczcie! Nic po płakaniu, bo nikto się nad nami nie ulituje. Sieroty my biedne, na całym bożym świecie same, to jeno jako te drzewa w borze o siebie wspierać się musim, sobie pomagać, i w Panajezusowe miłosierdzie dufać i Jego sprawiedliwości wyglądać...
 Ale już cały naród się rozszlochał, że od łez niby szmer rosistego deszczu roztrząsnął się w ciemnościach, sam Hryciuk zapłakał i przez łzy szeptał:
 — Przetrzymać jeszcze ten raz, a już się Pan Jezus zmiłuje.
 — Przetrzymamy! Przecierpimy! — szemrały zospalone usta.
 — A jakby bili? — pytał.
 — Dostaliśmy już nieraz, a któren pierwszy raz, jakby chrzest święty weźmie.
 — A jakby zamknęli do kreminału?
 — Siedzielim!
 — A jakby wysłali na kraj świata, na całe życie?