Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/159

 Idziemy śpiesznie, bo chłód poranku jest orzeźwiający i siły są po nocy.
 Jakaś kapliczka stoi na śpiczastem wzgórzu przed nami, a za nią zaraz las ogromny, z daleka żółcący się pniami sosen, stoi do połowy w mgłach, które z sapów i moczarów nizinnych się wznoszą. Wkrótce też widzę, jak czoło orszaku, z krzyżem na czele, pnie się pod tę górę, zatrzymuje przez chwilę i spływa zboczem w las. Jest niezmiernie piękny ten przypływ i odpływ, ten sznur węzłów kolorowych, nanizanych na szarej ścieżynce leśnej, tonący w lesie.
 Z godzinę czekam na swoją kolej.
 Jest tak stromą ta góra, że same nogi nie wystarczają, trzeba się i rękoma posiłkować.
 Kapliczka odwieczna, z drzewa, z figurą św. Magdaleny, ciętą w drzewie i polichromowaną po gospodarsku, obwieszoną firankami i strojną w korale.
 Kobiety po kilka kamyczków zabierają ze szczytu i ze szczególną czcią chowają.
 Pytam się: na jaką to pamiątkę?
 — Tę górę to św. Magdalena swoimi ręcami naniesła, kużden kamuszczek miała w ręcach, to ony pomocne są na bolenie zębów.
 — To bracie tak było — mówi brat jakiś, gdyśmy już zeszli z góry, — stare ludzie powiadały, ze trzydzieści roków, kiej to słyszałem, że się to zrobiło, jak św. Piotr z Panem Jezusem chodzili po ziemi i uwagę robili, jak się ludzie gospodarzą po świecie.