Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/168

 — Ty mi, Najświętsza Panno Studziańska, przebacz co powiem, ale tego psubrata lepigarka niech jasna choroba zatłucze!
 I wali z wielką, płaczliwą irytacyą garnek o ziemię.
 — To grzech, siostro, tak pomstować przez marną glinę, — rzecze surowo brat jakiś.
 — No, mój braciszku. Jeszcze roku niema, jak dała za niego dwudziestkę w Węgrowie, i już feler i cały garnek na nic.
 I rozżalona, wśród śmiechu braci, zbiera masło, przeciekające jej przez szmatkę i odchodzi.
 Zdobyłem miejsce przy kałuży; obok mocząca nogi i czesząca się siostra pyta:
 — Brat z jakiej kompanii?
 — A siostra?
 — Ja, z Ciepielowskiej.
 — A ja ze Zwoleńskiej.
 — To dobrze, bo w praskiej to idą same złodzieje, — mówi z głębokiem przekonaniem.
 Nie wyprowadzam jej z błędu, tylko myjąc się, słucham rozmowy dwóch braci siedzących za mną. Jeden z nich powiada:
 — Na gruszki się ma, to zboża nie będzie.
 — Brat zdaleka? — pyta drugi.
 — Nie, zaraz z pode Warszawy.
 — I w butach całą drogę?
 — A całą.
 — Toż szkoda, braciszku.
 — Cóż to, buta będę żałować, a nóg nie! To