Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/170

przewrócone dnem do góry i obwiedzione galonem podwójnym lub aksamitką.
 Kiedy tak się przypatruję tym ludziom, przystępuje do mnie jakiś młody, może 18-letni chłopak, w bluzce, słomianym kapeluszu i perskich pantoflach na nogach i pyta:
 — Brat z Warszawy?
 — Tak.
 Widzę ładną, cherubinowo ułożoną twarz tego braciszka.
 — Nie wie brat, przez kogo erygowany ten klasztor?
 — Jużci, że nie wiem.
 Nie odzywa się, tylko z sykiem bolesnym siada, ściąga pantofle, wyjmuje flaszeczkę i zaczyna okładać swoje popuchłe i poobcierane nogi wodą gulardową.
 — Nie dojdzie brat do Częstochowy, — mówię ze współczuciem.
 — Dojdę. Matka Boska mi pomoże i choćby na czworakach, to dojdę, — odpowiada z jakimś tkliwie seraficznym uśmiechem.
 Maskuje spryt naiwnością i wygląda na typowego „mamisynka“, więc nie bardzo wierzę w jego szczerość.
 Idę do woalów, siedzących pod parkanem. W dwóch trzecich są odsłonione, bo Melancholia nie zdjęła zasłony.
 Bardzo miłe i sympatyczne twarze.