Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/183

 Wyszliśmy w południe, w największy upał. Przeszliśmy znowu Pilicę i płyniemy morzem piasków, ale niedługo, bo zaczynają się wzgórza, droga idzie po spiekłej, gliniastej ziemi. Ogromne pola rzepaku kwitnącego ciągną się niby pasy jaskrawo żółtej materyi.
 Brat Serafin, który idzie z nami, pyta się z naiwnością szczerego Warszawiaka:
 — Bracie, po co to tyle maku?
 Wybuchamy śmiechem, a jakaś siostra ciągnie złośliwie:
 — Do kluseczków bracie, do ciasteczków warszawskich.
 Seraf się rumieni i przyznaje, że nie jest w stanie rozróżnić łodygi kartofli od żyta. Bracia trochę przekpiwają z niego, ale on zaczyna znowu swoją pieśń zwykłą, o kościołach, księżach i nabożeństwach, więc się skupiają koło niego i idą w milczeniu.
 Słońce leje wprost ogień na nasze obnażone głowy.
 Bardzo ładną okolicę przechodzimy. Same motywy dla malarzy krajobrazów.
 Góry okrągłe i wyniosłe stoją w jakiejś słonecznej gloryi, doliny głębokie przecinają strumienie zdaleka błyskające, partye lasów, wsie poprzyczepiane do zboczy wzgórz, folwarki w długich przejściach pomiędzy górami — a wszystko, jak morze falujące, złotawą zielenią zbóż, pokryte rudawemi plamami świeżo zaoranej ziemi, polami żółtych rze-