Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/195

 — Niech siostra zezują te trypki i boso pójdą, będzie lekcij.
 — I uny same już złażą!... — dorzuca chłop jakiś, widząc strzępy tych pantofli.
 Nie gniewa już śmiech, jakim wybuchają, wchodzimy za wsią w step jakiś pełen piasków i kamieni
 Wiatr się zerwał ogromny i tym lotnym piaskiem bił nam w twarze.
 Noc zapadała, ale jakaś brudna, a te nagie, pozbawione roślinności wzgórza kamieniste i pustka wrzały smutkiem.
 Nie było gwiazd ani księżyca, tylko ten odmęt szarzyzny skłębionej dokoła.
 Druty telegraficzne, targane wichurą, jęczały żałośnie nad nami.
 Milczeliśmy — idąc w wyczerpaniu ostatecznem.
 Nie spotykaliśmy ani wsi, ani ludzi. Czasami się nam wydawało, że z wichrem nadlatują echa śpiewów, że już widzimy światełka siedzib ludzkich, że dostrzegamy sylwetki braci. Nic z tego nie było. Wiatr tylko prześwistywał, pędził obłoki kurzawy i kuropatwy zwoływały się po polach.
 Nogi miałem pokaleczone, a tu co krok stos drobnych a ostrych kamieni, i ta pustka bez końca, i wściekłość niema wobec własnej niemocy fizycznej, ten ból bezsilny, że sobie ani Melancholii, która się chyliła, jak kłos dojrzały, coraz niżej, pomódz nie mogłem.
 Nareszcie dochodzimy do młyna jakiegoś; stąd jeszcze dwie wiorsty.