Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/210

 — Głupiś jak but! — wyrzekł zgniewany dziedzic i kazał mu iść precz, ale nim wyszedł, przywołał go z powrotem i powiedział z wyrzutem:
 — Wpędzasz mnie do grobu...
 Jasiek stanął bezradnie, nie wiedząc co odpowiedzieć.
 A dziedzic mówił: jak to był już sobie dawno uplanował, że Jasiek po jego śmierci, w nagrodę swojej poczciwości, i długiej służby, osiądzie sobie wypoczywać na roli.
 — A mam to chociaż tyle ziemi, żeby pies miał na czem przysiąść?! — wybuchnął.
 — Zapiszę ci całe dziesięć morgów, dostaniesz je po mojej śmierci.
 — Nie wiadomo komu z brzega! — szepnął zniechęconym głosem.
 — A zamrzesz pierwej, grunt weźmie matka, i jeszcze sprawię ci pochowek, jak się patrzy, i na mszę za twoją duszę rok w rok dawał będę.
 — Naprawdę sprawiłby mi jaśnie pan pochowek? — Niedowierzał własnym uszom.
 — Naprawdę, jakbym chował rodzonego syna! — Obiecywał uroczyście.
 — Olaboga — nadludzkie szczęście zaśpiewało mu w duszy. — To jak chowali dziedzica z Góry?
 — A boś to nie poczciwy! A to sobie nie zasłużysz na taki pogrzeb?
 — I eksporta będzie ciała? I katafalk na środku kościoła? I braccy ze świecami? I dzwony będą