Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/221

 — Dyana sięgała po strzały i powstrzymywała sforę rwącą się gwałtownie;
 — Tancerki z Chios, ująwszy się za ręce, szalały w tańcu bachicznym;
 — Merkury płynął słonecznym szlakiem;
 — Zeus spoglądał chmurnie na Prozerpinę tonącą w gąszczu Panów i Faunów; —
 — Margrabiny spoglądały słodko na wykwintnych, pogiętych w ukłonach kawalerów;
 — A lwy numidyjskie, tygrysy bengalskie czołgały się i ryczały straszliwie — — —
.....i krzyk zatrząsł ciżbą, śmiechy, śpiewy, wołania, szaleństwo, nadmiar życia wytryskał z tych ciał nagich, promieniował i bił ku słońcu hymnem potęgi; mgła upojenia przesłaniała oczy, radość istnienia, życie samo zataczało szalony chorowód — — —
 .....tylko stary, obrzydły Chińczyk kiwał wciąż głową i uśmiechał się złośliwie...
 .....tylko głowy Cezarów patrzyły wciąż sępim, drapieżnym wzrokiem...
 .....tylko Komurasaki milczała, trwogi pełna i znużenia...
 Och! bała się tych dni słonecznych — bo wtedy szaleli, wymyślali najstraszniejsze dla niej udręczenia — raz, namówili woźnicę kwadrygi, żeby ją przejechał, i kwadryga dnie całe, może lata całe, zsuwała się zwolna po pochyłej wystawie... aż dnia pewnego przeleciała po niej jak wicher, przebiła szybę i padła na trotuar!