Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/29

 — Takie słowo to jest ten wiatr, panie Kowalski. Pan Bóg im poszczęścił i dorobili się, ja nie o nich mówiłem.
 — Naszą krzywdą się dorobili! — rzekł nienawistnie.
 — To jest bardzo ładne słowo, ale to nieprawda! Przecież każdy człowiek chciałby być bogaczem! Czy pan byś nie chciał mieć kamienicę, zdrowe dzieci i ładną żonę, co?
 Jędruś milczał, przypomniały mu się marzenia o Józi i założeniu własnego warsztatu.
 — Panie Kowalski, wszyscy chcą jednego — upewniał z mocą żyd.
 Jędruś powstał, zbrakło mu już ochoty do rozmowy i szedł ku drzwiom.
 — Może mi pan przeczyta, nie umiem po waszemu... synowa gdzieś znalazła... — prosił podając zadrukowaną kartę.
 Był to numer „Robotnika“ z jakimś programowym artykułem.
 Jędrek się zarumienił i, odwróciwszy nieco twarz, czytał głośno, żyd wsparł się na łokciu i słuchał z uwagą, ale po ustach wił mu się lekceważący uśmiech.
 — Pan myśli, że będzie tak na świecie? — spytał, wpijając się w niego przyczajonemi oczami.
 Jędruś zapomniał o ostrożnościach, ponios o go z miejsca, że jął po swojemu gorąco rozpowiadać o szczęśliwości przyszłego ustroju. Unosił się, wybuchał i gorzał taką wiarą serdeczną i zapałem, aż żyd cmokał, ale mu przerwał dość ironicznie: