Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/45

lone w jakimś niemym, straszliwym krzyku, obnażone piersi pławiły się w krwi krzepnącej, niekiedy chrypiał grzebiąc nogami i prężył się sztywno. Nie było już ratunku.
 Ludzie tłoczyli się bezradnie w ponurem milczeniu, tylko kobieta podtrzymując mu głowę, wyła w niebogłosy, a dziewczynki zanosiły się żałośnie.
 Jędruś stojąc w ciżbie, przyglądał się konającemu spokojnym, lekko współczującym wzrokiem, jakim się zwykle patrzy na rzeczy obce i przykre. Jakby zupełnie zapomniał, że to on go zabił, że to jego nóż przebił ten bok, z którego płynęła czarna, spieniona krew. Z obojętną ciekawością przyglądał się twarzy konającego, i ani razu nie zabiło mu żywiej serce zgrozą, ni trwogą. Tłoczył się jak drudzy i patrzał jak drudzy niby na niezwykłe widowisko. Nie zdawał sobie jeszcze sprawy z niczego.
 Godziny oczekiwania, powody, cios, wszystkie te chwile dopiero co przeżyte, zapadły się naraz w jakąś głąb niepamięci, jakby ich nigdy nie było. Wzruszał go tylko płacz dzieci, że była chwila, w której chciał je brać na ręce, by przycisnąć i obetrzeć łzy z jasnych rozbolałych twarzyczek, jak to nieraz robił z dziećmi Ignacowej.
 Przyjechało Pogotowie i zjawiła się policya, ale stał jakby wrośnięty w ziemię, aż ktoś go przemocą wyciągnął na ulicę.
 — Zwaryowałeś! Sam leziesz im w łapy! Zmiatajże teraz!
 — A prawda! To już po krzyku... na fest, co?