Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/47

 — Podobno szpicel... — obejrzała się trwożnie. — Stróż mówił, że we czterech czekali na niego przed bramą...
 — Nie zawracaj mi gitary! — wybuchnął gwałtownie.
 — Czego się rzuca... Ja pana nie ciągnę, wolna droga! — zakrzyczała obrażona.
 Objął ją wpół i przyciskając mocno, szepnął łagodniej:
 — Chodźmy prędzej, bo nie mam czasu.
 Poszli już w zgodzie, tylko dziewczyna oglądała się co chwila z jakąś ledwie ukrytą obawą, aż się zapytał:
 — O pięty się boisz?
 — Nie, nie, tylko mi się zdawało, że ktoś leci za nami. — Znowu się obejrzała.
 — Musiał ci jakiś kawaler obiecać lanie, kiedy się tak wiercisz... — żartował.
 — Nie mam swojego, sama jestem biedna sierota! — i zajrzała mu w oczy z czułością, podobał się jej ogromnie. — Ale jakby pan chciał, to moglibyśmy się pokochać na dłużej, co?
 Cisnęła się do niego namiętnie, lecz tak spojrzał na nią w odpowiedzi, że spuściła głowę i umilkła.
 W parę minut byli już na Piwnej, w parterowej, sklepionej izbie.
 Jędruś siadł przy stoliku i, paląc papierosa, błądził oczami po pokoju, ledwie rozwidnionym przez świecę. Zatęchłą wilgoć czuć było w powietrzu.