Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/48

 — To dom przechodni? — naraz zapytał.
 — Na Świętojańską, wprost kościoła. — Zasłoniła okno chustką i rozciągała parawan koło swojego łóżka.
 — Ja cię już gdzieś widziałem? — Przyglądał się jej uważnie.
 — Nie pamięta pan? Przed sklepem pana zaczepiłam...
 Siadła mu na kolanach.
 — A potem widziałam pana na ulicy, nawet parę razy... Miał pan taką twarz, jakby pan czekał na przyjaciela. — Zaśmiała się domyślnie.
 — Czekałem na facetkę i nie przyszła, psiakrew. — Prędko odpowiadał i naraz zaczął się cicho śmiać, ale tak jakoś dziwnie i strasznie, że się odsunęła.
 — A to dlatego był pan taki wściekły?
 — Jakże, czekałem przeszło godzinę i nie przyszła!... — Zaczął kląć i tak niezręcznie udawał rozgniewanego, że dziewczyna spojrzała podejrzliwie, właśnie i on w tej chwili ogarniał ją badającem, lękliwem spojrzeniem, oczy się im skrzyżowały błyskawicami, cofnęły w głąb i rozbiegły jak wystraszone ptaki, zakasłała się gwałtownie, pilnie strzepując poduszki, a on zadrżał i chciał się unieść jakby do ucieczki, ale nim się poruszył, rzuciła mu się namiętnie na szyję.
 — Niech pan zostanie... mój śliczny... u mnie tak cicho... mój złoty! — prosiła obsypując go pocałunkami i wtulając się w niego.