Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/52

w górę, okna czwartego piętra gorzały światłami, aż blask padał na wieżę kościoła. Splunął z jakąś zawistną niechęcią i pobiegł co tchu do domu, na Browarną.
 W mieszkaniu nie było nikogo, w sąsiednich facyatach świeciło się jeszcze tu i owdzie, było zaledwie po dziesiątej, brama stała otwarta. Na dole, w parterowych mieszkaniach wszystkie okna błyszczały światłami a od stancyi maglarki rozbrzmiewała muzyka i wesoła wrzawa licznych głosów: zabawiali się tam jeszcze.
 Przebrał się z pośpiechem, koszulę spalił pod blachą, nóż rzucił na samo dno kuferka pod rzeczy i zaczął się namyślać, co zrobić. Miał ochotę zajrzeć na muzykę, ale mu się prędko odechciało. Zrobił sobie herbaty i, zwolna popijając, patrzał w podwórze, na szeregi jasno oświetlonych okien, prawie bezwiednie zaglądając z góry do wnętrza różnych mieszkań: u gospodarza pod lampą wiszącą przy stole okrągłym pisał coś chłopiec w mundurku, a jakaś chuda pani z obwiązaną twarzą kładła pasyansa; obok u sklepikarki dzieci goniły się po pokoju i pies szczekał; dalej zaś, ktoś czytał gazetę i stara pani siedziała plecami do okna z kotem na kolanach. Podniósł znudzone oczy na okna facyatek, w ostatniej dojrzał przez szyby pochyloną nad robotą głowę szewca, żyda i ciągły ruch jego rąk rozbiegających się szeroko co chwila.
 Muzyka coraz huczniej rozlegała się od maglarki.