Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/82

ledwie chodziła i czekała, rychło pójść trzeba do Jezusa!
 Ale krzyknęła:
 — Nie broń synu! Za wiarę pomrę jak sam Jezus!
 Ale nie wytrzymała... Przynieśliśmy do domu ledwie żywą i tak okrwawioną, że szmaty całkiem były przemoczone i pod rano, to już ino dychała ledwie, a piukała jak ten ptaszek marznący.
 Tyleśmy rozeznali, że księdza chce.
 I jeszcze ksiądz nie zdążył, wszedł pop z kozakami!
 Poznała go i tą pasyjką, co ją przyciskała do piersi, jęła się bronić i prosić o księdza!...
 Mąż juści skoczył do popa, do nóg mu się nawet pokłonił, po tych pazurach psich całował, pieniędzy dał, żeby tylko księdza pozwolił konającej — odszedł, a kozuniów ostawił przy drzwiach, i nakaz, żeby księdza nie puścili.
 Umarła bez świętej spowiedzi!...
 Juści grzeszna ona tam nie była i co była winowata, to już dobrze odcierpiała pod tymi batami i myślę, że Jezus się zmiłował i wziął ją do chwały swojej, ale zawdy bez spowiedzi umierać, bez rozgrzeszenia — strach!
 Ale pomarła i my nic pomódz nie mogliśmy...
 Bo i jak połowę wsi wywieźli, ostały tylko te jak ja i mój, cośmy ledwie żyli z pobicia... i ostał ino płacz tych dzieciątek co ich ojców pobrali, i ta krew pod krzyżem, i te porozwalane chałupy, i te połamane sady, i te pocięte świętych pańskich