Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/127

jakoby ogromne skrzydła ptaków, lecących w purpurowych zorzach i brzaskach.
 — Słońce zachodzi źle, pewna plucha w nocy! Bujak, tabory wysunąć na czoło!
 Koniusza wyrastała przed nimi coraz groźniejszym cieniem, jakby sięgającym rozkrwawionego nieba. Bił od niej mrok, chłód i pogłosy dalekich wrzaw.
 U samego podnóża, na skrzyżowaniu dróg, pod kamiennym Chrystusem, siedzącym z twarzą wspartą na ręku, już oczekiwał Ślaski.
 — Widziałem was z daleka, może od godziny, a nie mogłem się doczekać — zwrócił się do Kaczanowskiego — zdaj służbę któremu z oficyerów, bo musiemy prędzej stanąć przed Naczelnikiem. Bartosz, a dawajże konia panu podpułkownikowi!
 — Mości poruczniku, bierz komendę i prowadź dalej kosynierów.
 — Sama droga doprowadzi cię na miejsce — dorzucił jeszcze Ślaski.
 Pojechali tak śpiesznie, aż iskry posypały się z pod kopyt.
 Zaręba, nie tracąc czasu, zaraz w ich ślady pociągnął kolumnę. Droga była fatalna, stroma, naszpikowana odłamkami skał, wyboista, miejscami nawet niebezpieczna, szczególniej dla koni i wozów, a tak ciemna z racyi boru, który ich okrył czarną, nieprzeniknioną płachtą, że musiano zapalić pochodnie. W czerwonych, smolistych brzaskach, dawali obraz fantastycznego korowodu cieniów. Na domiar złego, zaczął mżyć drobny, uporczywy deszcz i zwolna droga przemieniała się w po-