Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/207

 — Margrabianka rozkazała mi cię ocalić choćby za cenę własnego życia — śmiał się Woyna.
 — Margrabianka? Nie znam. Ach, to ta królewska gamratka — szepnął lekceważąco.
 — Mam cię do niej zaprowadzić żywym czy umarłym. Przysiągłem i spełnię.
 — Oszalałeś, widzę. Mam iść do niej z wizytacyą? Jutro ogłoszą mnie za jej amanta — dziękuję!
 — Tak sobie ważysz opinię cnotliwego, racławicki herosie! Nie obawiaj się. Prosi cię...
 — Byłem jej prezentowany w Grodnie; ale wątpię, aby mnie zapamiętała.
 — Pamięta i prosi cię na chwilę rozmowy. Jeśliś niepewny siebie, to przy świadku...
 — Coś w tem się kryje! I radzisz, abym poszedł? — pytał zgoła przyjacielskim tonem.
 — Proszę cię o to. Nikt cię nie zobaczy! Nawet te bogdanki, które ci rzucały kwiaty...
 — Dlaczego nazwałeś mnie racławickim herosem? — zapytał nagle z niepokojem.
 — Wiem od margrabianki, żeś przyjechał prosto z obozu Naczelnika.
 — Ona wie! Zaczekajże! Ona ci to powiedziała? Niepodobne do wiary.
 — Parol kawalerski. Dziwiła się nawet, że po takiej drodze jesteś jeszcze w teatrze.
 — Znaczy, iż jeszcze ktoś trzeci przyjechał z relacyami, i to do króla!
 — Albo do Igelströma, co zresztą na jedno wychodzi.