Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/211

aktualnie nudzi mnie ta materya. Wyjdźmy drzwiami od sal redutowych, tam pusto.
 — To lepiej, wyjdę niepostrzeżenie. Niepotrzebnie pokazywałem się w teatrze.
 — Ta brawada dawała pozór jakbyś się krokiem nie ruszał z Warszawy.
 — I to miałem na celu, a wyszło przeciwnie. Słyszysz, co się tam wyrabia?
 Byli już w dziedzińcu Krasińskich, a jeszcze goniły za nimi huragany braw, krzyków i śpiewań. Teatr, rzęsiście oświetlony, przybierał w ciemnej nocy podobieństwo korabia, burzliwie żeglującego. Przed głównem wyjściem, tłoczyło się mnóstwo pojazdów, służby, pachołków z latarniami do odprowadzenia pieszych, konnych laufrów z pochodniami i marszałkowskich dragonów, trzymających w ryzie kupy swywolnego ultajstwa.
 — Znam Warszawę, ale nie imaginowałem jej tak zapalną — oświadczył Woyna.
 — Boś znał tylko górną socyetę, popioły dawno zetlałe; ale dopiero pod nimi, na spodzie, tają się wielkie żary, wielkie czucia i wielkie dusze.
 — Nie neguję, a jeśli z taką samą furyą powstaną do boju, biada wrogom!
 — I biada zdrajcom! Stratują ich żelazne stopy gniewu. Gdzie Biegański?
 — Śpi w arsenale u Dobrskiego. Próbowali go zbudzić: klnie, kopie i pistoletami grozi.
 — Wyprzedził mnie o sześć godzin — szepnął markotnie — razem ruszyliśmy z pod Racławic!
 — Jakże tam było? Rozumiesz moją ciekawość?