Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/217

 — Nie odpowiadam za następstwa! Przestrzegam, to moja powinność.
 — I ja nie wyjadę, chociaż kasztelan codziennie nalega — oznajmiła kasztelanowa.
 — Ja się tam niczego nie boję i nigdzie nie uciekam — zadeklarowała Terenia.
 — Pod komendą Marcina nic nie grozi — rozśmiał się Zaręba.
 — Mam jeszcze Königowskich ułanów — dodała dumnie — tysiąc wiernych szabel i tatusia.
 — Zostajesz aktualnie w Warszawie i na dłużej? — zwróciła się Iza do Zaręby.
 — O ile rachuby nie zawiodą, pozostanę. I myślę, iż dla wszystkich będzie w Warszawie pozostać najbezpieczniej. Chyba, że ktoś ma ciężkie obrachunki z narodem...
 — A jak te straszne Jakobiny pomordują nas wszystkich? — wystrzeliła Terenia.
 — Może i niektórych pomordują, nie wszystkich jednak — odpowiedział żartobliwie.
 — Bo wiem, jako spiskują na samego króla! Ale niech się ważą! Nasi ułani już są w Warszawie, dzisiaj przysięgali na wierność królowi; dadzą oni bobu spiskowcom!
 — I panna Terenia będzie broniła króla!
 — Do ostatniego tchu! I Marcin będzie bronił z gwardyą! — zapewniała gorąco.
 — Marcin, a jeśli do tego czasu znowu dostanie abszyt od p. Tereni?...