Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/269

 — Jakże Waszmość znajduje moich kamratów? — zagadnął go na stronie majster.
 — Że godniejszych i cnotliwszych nie szukałbym pomiędzy senatorami.
 — A co! wszystkich zjednałem — chełpił się — poszli za moim głosem.
 — Ojczyzna ci tego nie zapomni! Pierwszy będę świadczył przed Kościuszką.
 — Generał wie, co trzymać o mnie. Jesteśmy w komunikacyi! — szepnął tajemniczo.
 Zarębie wydało się to przechwałką; poczuł to Kiliński, gdyż rzucił porywczo:
 — Mam list od generała w kieszeni; nie wolno mi tylko zdradzać jego materyi, ale traktuje mnie jak przyjaciela. Mam ja coś drugiego na wątrobie...
 — Słucham, choć Bóg mi świadkiem, powinność mnie wzywa w inną stronę.
 Kiliński opowiedział zajście z Baranim Kożuszkiem, spotkanie z Konopką i swoją bolesną przygodę w Indyach. Wrzał cały z gniewu i obrażonej dumy.
 — Słusznieś postąpił, obywatelu — pragnął pochwałą nadać inny obrót rozmowie.
 Kiliński, nie dając się zbić z tropu, zaczął się gorżko użalać na Konopkę.
 — Musiał ktoś drugi nasłać swoich ludzi — przerwał mu stanowczo Zaręba.
 — Mam ci ja wrogów i zazdrośników, bo któż ich nie ma, jeśli coś znaczy w mieście i prawdy ludziom w oczy nie szczędzi? Niktby się jednak nie ważył podnieść na mnie rękę...