Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/277

płonnych pogróżek. Wrogowie je pochwycą i nie zawachają się przed zemstą.
 — Jakiekolwiek zapadną wyroki, będą spełnione — zagrzmiał twardy głos mistrza.
 — Wotuję ryczałtem za śmiercią wszystkich oskarżonych — dodał jeszcze Jasiński.
 Mistrz skinął ręką i gdy zaległo milczenie, przeczytał głośno.
 — Ankwicz! Wyrokujcie, obywatele — kartę z tem nazwiskiem rzucił przed siebie.
 — Śmierć! — zabrzmiał jeden głos i trzydzieści trzy sztylety uderzyły zapamiętale w kartę.
 — Szczęsny Potocki! — czytał, wyjmując z pliki pierwszą lepszą z brzega.
 — Śmierć! Śmierć! — spadły gwałtowne ciosy i niby stalowe dzioby poszarpały papier.
 — Branicki!
 — Śmierć!
 — Rzewuski!
 — Śmierć!
 — Kossakowski biskup — wymawiał, ciskając karty ze wzgardą i nienawiścią.
 — Śmierć! — powtarzali, zaciekle bijąc puginałam i, jakoby w żywe serca.
 — Prymas!
 Zaledwie uderzyło w kartę kilka sztyletów, reszta zawisła w powietrzu.
 — Wyrok powinien być jednomyślny. Niema zgody, więc odkładam — wyrzekł mistrz.