Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/279

 Poczem mistrz, położywszy dłoń na księdze praw człowieka, uroczyście wygłosił:
 — Wyjęci z pod praw i skazani, od tego momentu są poza społeczności obrębem; można z nimi postąpić, jak z dzikiemi zwierzęty — wytępiać bez miłosierdzia. Nie mają być jednak poszwankowani na honorze i majętnościach członki ich rodzin, jeśli w niczem nie zgrzeszyli przeciwko ojczyźnie. Obywatele dwa, trzy i pięć, waszą powinnością dokonać wyroków. Na szubienicach ma być napis: »Kara dla zdrajców ojczyzny«. A jeśliby któren uszedł karzącej dłoni, obwiesić jego nazwisko na placach.
 Trzy maski skłoniwszy się przed mistrzem, usunęły się na stronę.
 — Obywatele cztery, siedem i dwanaście, zaś waszą będzie powinnością, natychmiast po wybuchu insurekcyi ubezpieczyć skazanych i oskarżonych aresztem, i strażami. Ktoby osłaniał winnych, poniesie karę zdrajców. Wolność! Równość! Braterstwo!
 Zamknął księgę, puginał schował i zdmuchnął dwie świece na znak skończenia.
 — Za pozwoleniem! — wyrwał się jakiś głos protestujący.
 — Loża w ciemnościach; już nikt nie ma prawa głosu — ostrzegano.
 — Jeszcze jeden nie został osądzony i to najgroźniejszy.
 — Któż taki, kto? — posypały się mimowolne pytania wbrew regulaminowi.
 — Król! Żądam na niego sądu i kary!