Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/280

 Milczenie zaległo; skrzyżowały się spojrzenia, powstały szepty.
 — Nie udecydowano jeszcze komisarzów, wodzom przydać się mających.
 — I nie nastąpiło porozumienie względem oskarżonych dam! — podnosiły się sprzeciwy.
 — Żądamy sądu i kary na króla! — wybuchnęły naraz dosyć liczne i natarczywe głosy.
 — Jeśli większość oświadczy się za deliberacyami w tej materyi, mogę światła loży zapalić! — ogłosił mistrz jakoś niechętnie.
 Miasto wotowań sztylety posypały się na stół, mistrz je przeliczył.
 — Trzydzieści wotów affirmative. Zaczem otwieram sądy nad królem.
 — Zakładam veto — wystąpił niespodzianie Zaręba — loża obrońców wolności nie może uzurpować sobie praw przynależnych sejmującym stanom! Części nie wolno stanowić o tem, co jeno wola powszechności decydować powinna. Tylko konwokacyjny sejm jest mocen postanowić o najwyższem zwierzchnictwie — mówił z lodowatym spokojem.
 — Rewolucya sama jest prawem!
 — Rewolucya jest matką nowej ludzkości, nowego życia i nowych praw — krzyczano.
 — Ale niema być matką, pożerającą swoje dzieci, jak maciora — padł jakiś głos sprzeciwu.
 — Żądam sądu i kary na króla! — powtarzał ktoś swoje z niezmienną uporczywością.