Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/395

w jego sercu. Maszerowali spokojnie i w poczuciu własnej potęgi, przy warkocie bębnów, rzegocie brzękadeł, krzykach i śpiewach, wybuchających radosną falą głosów.
 Ściszone odległością grzmoty armat z arsenału biły raz po raz, jakby do wtóru.
 Mycielski przyleciał na naradę; trwała sekundy, zdeterminowali bowiem jedno:
 Bronić przejścia do ostatniego tchu.
 Wroński, wytoczywszy armaty na ulicę, wyrychtował je w następujące szeregi. Otworzono jaszcze i kanonierzy stanęli z zapalonymi lontami na swoich miejscach. Konopka obsadził okna pałacowego pawilonu, kilkadziesiąt strzelb groziło z flanku. Mycielski z piechotą, przytajony pod Saską Kuźnią, czekał stanowczej pory.
 Wszyscy jakby skamienieli na stanowiskach.
 Bitwa w tych okolicznościach przybierała postać bohatyrskiego szaleństwa.
 Trzecia wybiła z południa, gdy jakiś szwadron, wysforowawszy się naprzód, galopem ruszył na wywiady. Flankowy ogień z pawilonu, przywitał go tak skutecznie, że straciwszy kilkunastu ludzi, zawrócił w największym popłochu.
 Wroński gruchnął w ślad za nim z obu armat, a nim rozwiały się dymy, strzelił po raz drugi.
 Kolumna osadziła się w miejscu, on zaś wraz z działam i cofnął się w bramę, właśnie na porę, kiedy zagrały ciężkie baterye i jęły trzaskać salwy za salwami.