Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/411

 Marcin Zakrzewski, uzbroiwszy służbę i paru paziów, obsadził nimi od środka wszystkie wyjścia z królewskich pokojów i sam stanął na straży w głównej kordegardzie.
 Ponury był, jak noc, i rozżarty na cały świat. Jakże, rozumiał, jako prędzej da się porąbać, niźli odstąpi królewskiej osoby. Miał to za najświętszą powinność serca. Lecz nasłuchując grzmotów dział i odgłosów walki, cierpiał niewysłowione męczarnie. Tam walczyli jego przyjaciele i towarzysze, lali krew za ojczyznę i zwyciężali bez niego.
 Biegał po kordegardzie, niby wilk, zamknięty w klatce i szalejący za wolnością.
 W złocone podwoje grzmotnęły jakieś pięście, gwar się podniósł za drzwiami, dobijały się straże Kilińskiego. Pełno ich było w salach, po korytarzach i schodach.
 Otworzył gwałtownie, z obnażoną szablą w ręku; gniew nim miotał, ledwie się hamował.
 — Czegóż obywatele sobie życzą? Król o tej porze audyencyi nie udziela!
 Stropili się na chwilę, cofając przed jego gniewnym wzrokiem i gołą szablą.
 — Właśnie chcemy zobaczyć króla Jegomości! — wystąpił jakiś drab ogromny.
 — Powiedziałem, jako nie pora! — huknął, zatrzaskując im drzwi przed nosem.
 Ale król, posłyszawszy rozmowy, wyszedł z łaskawem pytaniem, czego im potrzeba.