Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/421

 Nie pomogły prośby, ni perswazye Kacpra. Uparł się i poszli.
 — Straszny azard. Żeby się tak przebrać po moskiewsku, to nie mówię — zauważył Kacper.
 — Pokornie melduję — wystąpił Maciuś — skoczę na róg Miodowej; tam sporo leży zabitych, obedrę którego i w mig się stawię — nie czekał nawet pozwolenia.
 Ledwie Zaręba zlustrował baterye Wrońskiego i jego asekuracye, kiedy powrócił Marcin z tobołem pod pachą, i poszli razem na Bielańską, do ogrodów położonych za Mennicą.
 — Jeszcze się ruchał: pięścią między ślepie i dawaj, bratku, co mi potrza — chwalił się Maciuś, pomagając się przebierać porucznikowi. Nie zapomniał o niczem.
 Przesunęli się cicho, niby węże, do ogrodu na tyłach pałacu Borchów, do którego latową porą schodzili się mieszczanie na piwo. Ogród był duży, zacieniony wielkiemi drzewami, pełen brzozowych altan, bielejących w ciemnościach, stołów wkopanych w ziemię i nizkich, długich szop. Z jakiegoś drzewa krzyczały wystraszone pawie.
 Pałac wynosił się z głębi, niby mroczna chmura, stał się ciemny i oniemiały.
 W poszumach wiatru kroki patrolów rozlegały się dosyć wyraźnie.
 Wschodzący księżyc oblewał czerwonawem światłem czuby drzew i domów.