Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Insurekcja.djvu/436

nieugaszone pragnienie pomsty ponosiło, niby huragan. Uderzono na pałac.
 Kiliński, rycząc, niby tur ugodzony, zachęcał do boju. Wojsko, lud, wyrostki, nawet kobiety, ogarnięte płomieniami gniewów, rzuciło się z furyą do szturmu.
 Ambasada utonęła w chmurach dymów, błyskawic i piorunów.
 Widziano piękną Andzię, jak na czele kobiet, podobnych do hufca rozsrożonych dyablic, rąbały mury siekierami i drągami.
 Widziano, jak oficyerowie na prześcigi z gemeinami, pięli się po wątłych drabinach do szczytowych okien, a bici kolbami, spychani, szczodrze oblewając krwią mury, darli się niepowstrzymanie.
 Widziano setki ludzi pijanych zgoła szaleństwem boju, bez pamięci, na żadne niebezpieczeństwa, w straszliwych ulewach kul nieustraszenie rozrywających kraty i mury.
 Tysiące karabinów, kolb, toporów i drągów biło w pałac zapamiętale i darło go bez wytchnienia.
 Leciały na niego kłęby zapalonych pakuł, niby meteory, leciały kamienie, belki i dachówki.
 Krew lała się potokami. Padali zabici i ranni. Padali śmiertelnie utrudzeni bez tchu i sił.
 I napływały nowe fale z grzmiącym porykiem gniewów, zawziętości i niepokonanej mocy.
 Pałac się jeszcze bronił.
 Wreszcie porucznik Czapski ręcznym granatnikiem zapalił pawilon, mieszczący stajnie i składy.
 Buchnęły ogniste grzywy płomieni.